W praktyce lekarskiej coraz częściej stwierdza się że rodzice zadręczają się wątpliwościami dotyczącymi kondycji zdrowotnej swoich dzieci. Ne wiedzą jak rozpoznać czy dziecko jest chore i i na jak poważnie, jak mogą mu pomóc i złagodzić ból jego cierpienia. Wiedza na temat pielęgnacji zdrowego i chorego dziecka nie jest dziś przekazywana, jak niegdyś, z pokolenia na pokolenie. Wiele z tych przekazów straciło też aktualność w wyniku gwałtownego rozwoju psychologii i nowoczesnej medycyny.  Wszyscy którzy zajmują się dzieckiem, potrzebują wyczerpujących informacji,  aby prawidłowo rozpoznać jego chorobę. Muszą także umieć podjąć decyzję, czy należy natychmiast udać się do lekarza , czy tez chorobę można pokonać środkami domowymi.  Wszystkie proponowane środki nie mogę w żadnym przypadku zastąpić terapii zaleconej przez lekarza, mogą ją tylko uzupełnić i wspomóc. Samodzielne leczenie- przede wszystkim dzieci- zakładka, że posiadasz wystarczająco dużo wiadomości, aby ustalić granice działania na własną rękę, których nei wolno przekroczyć. Nieważne czy chodzi o banalny katar, czy też dziecko zwija z bólu- w czasie choroby wymaga ono więcej uwagi i zainteresowania ze strony rodziców niż wtedy,. Kiedy jest zdrowe. Często rodzice popadają w panikę, kiedy ich dziecko staje się mocno chore i zaczyna krzyczeć z bólu. Nie wiedzą co robić i często popełniają jakieś głupoty, podają dziecko leki , nie mając świadomości iż one mogą mu zaszkodzić i tylko pogorszyć stan dziecka. Leczenie chorób jest bardzo ważne, najważniejsze jednak jest zapobieganie i im i stworzenie dziecku warunków w których może rozwijać się zdrowo pod względem fizycznym , duchowym i społecznym. Dzieci potrzebują przede wszystkim miłości, a także snu, dużo ruchu na świeżym powietrzu i hartowania ciała. Badania statystyczne podają, że dziecko w pierwszych szczęściu latach styka się z setkami różnych wirusów, które wywołują zaziębienie- nic dziwnego, że stale leci mu z nosa i drapie je w gardle. W swoim artykule postaram się opisać jak można pomóc swojemu  choremu dziecku, co powinniśmy podawać mu do jedzenia i picia, jak powinniśmy je pielęgnować i utrzymywać w dobrym nastroju, a także , jak najlepiej współdziałać z lekarzem i przygotować dziecko do ewentualnego pobytu w szpitalu. Zamieszczę tez różne cenne rady, jak spędzić zdrowo urlop, aby nie stał się on udręką.

1. Powiększone węzły chłonne. Węzły chłonne często nazywane nieprawidłowo gruczołami są stacjami przesyłkowymi w systemie naczyń limfatycznych, którym przypisuje się najważniejsze zadanie obronne przed chorobą. Czynniki wywołujące chorobę i produkty odpadu tkanek organizmu są transportowane przez naczynia limfatyczne przesyłane do węzłów chłonnych i unieszkodliwiane przez białe ciałka krwi. W organizmie znajduje się około 500 węzłów chłonnych, które występują w najróżniejszych miejscach. Po urazach i w stanach zapalnych spowodowanych wirusami czy bakteriami, węzły chłonne odpowiedzialne za daną okolicę ciała mogą się powiększyć. Najczęściej zdarza się tak w przypadku węzłów karkowych, podżuchwowych i szyjnych co jest oznaką choroby w części nosowej jamy gardłowej, uszach czy skóry głowy. Powiększone węzły chłonne nie są powodem natychmiastowej wizyty u lekarza. Jeśli jednak taki stan utrzymuje się przez kilka dni, powinniśmy zaprowadzić nasze dziecko do lekarza.  Jest to choroba dosyć bolesna, i najczęściej pojawia się ona u dzieci w wieku od 4 do 5 roku życia. Mogą wystąpić powiększone węzły chłonne na całym ciele, których jest przyczyną Białaczka.
2. Zapalenie worka łzowego. U noworodków często występuje stan zapalny worka łzowego. Jedno lub oboje oczu łzawi, często w wewnętrznym kąciku oka pojawiają się niewielkie ilości ropy. Przyczyna: błonka zamyka kanalik łzowy łączący spojówkę oka z jamą nosową. Łzy nie mogą znaleźć odpływu i się gromadzą. Łatwo mogą pojawić się bakterie,. Powodujące stan zapalny, który nie leczony utrzymuje się przez kilka tygodni. Przy podejrzeniu stanu zapalnego worka powinniśmy udać się z dzieckiem do lekarza. Jeśli zapalenie worka łzowego nie ustępuje mimo leczenia powinniśmy zasięgnąć porady okulisty. Tylko on może zadecydować czy trzeba udrożnić kanalik łzowy, aby łzy mogły swobodnie wypływać i podejmie odpowiednie koki , aby zlikwidować stan zapalny. Lekarz zazwyczaj usunie zawartość ropiejącego worka łzowego i udrożni zamknięty kanalik łzowy.  Może także pokazać, jak można samemu masować worek łzowy, aby ropa mogła wypływać. Lekarz zazwyczaj przepisze jeśli to będzie konieczne. Przeciwbakteryjne krople do oczu.  Możemy pomóc dziecku także samemu po jego przebudzeniu możemy umyć mu oczy przygotowaną ciepłą wodą. Do każdego oka używać należy wilgotnego gazika albo kawałka lnianej ściereczki- a nie kulek waty, które mogą pozostawiać resztki. Nie zaleca się rumianku. Choroba przeważnie nie jest bardzo szkodliwa dla naszych oczów  ale należy ją wyleczyć od razu .
3. Kolka jelitowa. Kolka trzymiesięczna to wzdęcia i bóle brzucha, które zaczynają się w drugim tygodniu życia dziecka i znikają po 3-4 m. Cierpią na nią częściej chłopcy. Dzieci zaczynają płakać wczesnym wieczorem najczęściej o tej samej porze i nie dają się uspokoić nawet pocieszeniem ani karmieniem. Dziecko na zmianę przyciąga i rozrzuca nóżki, twarz ma zniekształconą bólem. Ataki krzyku mogą trwać z przerwami godzinami i nagle się kończą. Przyczyny kolki jelitowej nie są znane. Być może są spowodowane niedojrzałością elit dziecka, wieczornym zamieszaniem w domu lub nieprawidłowym odżywaniem się matki. Należy uwzględnić także niedosyt.ilość picia, zbyt duża ilość połkniętego powietrza czy nietolerancję mleka. Kiedy wykryjemy chorobę u naszego dziecka powinniśmy odwiedzić lekarza po występowaniu kolki. Aby wyjaśnić , czy ataki krzyku nie mają innej przyczyny. Po zbadani dziecka lekarz przeważnie uspokoi nas i zapisze środki roślinne lub chemiczne na wzdęcia. Kolka jelitowa to normalna choroba w okresie niemowlęcym. Każde dziecko je przechodzi i nie jest to chorobą która mamy raz, występuje często, dlatego nie należy się obawiać. Nie jest to nic szkodliwego i nie powoduje zmian w organizmie małego dziecka. Pozycja lotnika dobrze zrobi dziecku z kolką trzymiesięczną ma ono zapewnione ciepło z przodu i z tyłu, a jednocześnie jest mocno trzymane.\
4. Biegunka – Najczęstszą przyczyną biegunki jest nieżyt żołądkowo0 jelitowy ale biegunkę mogą wywołać także błędy żywieniowe lub alergie. We wczesnym stadium choroby dziecko płacze częściej niż zwykle, nie interesuje się otoczeniem i nie chce pić. Często występuje podwyższona temperatura. Dziecko wymiotuje, a następnie robi wodnisto-śluzowatą, brunatną kupkę, która ma bardziej nieprzyjemny zapach niż zwykle. Mały brzuszek jest wzdęty, można usłyszeć gwałtowną perystaltykę jelit. Po krótkim czasie powłoki brzuszne opadają w wyniku utraty płynu ,a oczy zapadają się w oczodoły. Jeśli stan dziecka nie poprawie się w czasie -12 godzin, należy dziecko zaprowadzić natychmiast do lekarza. Postawi on diagnozę, ustali co spowodowało biegunkę i zaleci odpowiednią terapię. Przy poważnym odwodnieniu konieczny będzie pobyt dziecka w szpitalu. Leczenie biegunki u niemowląt można przeprowadzić także samemu. Najważniejsze . aby dziecko dużo piło. Powinno być także na specjalnej diecie oszczędzającej żołądek i jelita. Zaraz chorobotwórcze są wydalane razem ze stolcem. Należy podawać dziecku herbatkę z sokiem pomarańczowym, która możemy wymieszać ze słabą herbatką z kopru włoskiego lub rumianku albo roztworem elektrolitów. Należy podawać dziecku bardzo dużo płynów, często, najlepiej co 15 minut w objętości do 50 ml. Od szóstego do ósmego tygodnia podawać należy dodatkowo marchwiankę i klei ryżowy( najlepiej ugotowany).
5. Wymioty. Wymioty u dzieci są objawem częstym, lecz mało charakterystycznym. Dziecko wymiotuje najczęściej chlustająco. Prawie połowa dzieci cierpi od czasu do czasu na wymioty, przy czym w większości przypadków nie jest to symptom choroby. Mimo to należy poważnie traktować wymioty, zwłaszcza u małych dzieci, ponieważ u niemowląt bardzo szybko następuje odwodnienie organizmu. Wymioty mogą towarzyszyć lub poprzedzać wiele chorób. Jeśli dziecko mające mniej niż trzy miesiące często wymiotuje istnieje podejrzenie zwężenia odźwiernika lub kurczu odźwiernika. Zwieracz odźwiernika jest zwężony i pokarm nie przedostaje się z żołądka do dwunastnicy. Objawy. Od około drugiego tygodnia życia dziecko wymiotuje po każdym posiłku chlustającymi wymiotami, a następnie pije bardzo łapczywie. W czasie kilku tygodni traci na wadze i zmniejsza się ilość oddawanego moczu. Dzieci są w pierwszych dniach niespokojne ,a później apatyczne. Ponieważ istnieje zagrożenie życia, dziecko należy natychmiast pokazać lekarzowi. Zwężenie odźwiernika jest leczone operacyjnie, podczas operacji nacina się częściowo zgrubiałe lub obkurczone mięśnie zwieracza. Jeśli dziecko wymiotuje pożywienie, a później z chęcią je znowu połyka, niekiedy wsadzając rączkę głęboko do ust, może to być spowodowane uwarunkowaniami psychicznymi. Jeśli odwróci się uwagę dziecka, przestaje ono przeżuwać. Dzieci, które połykają własne wymioty, potrzebują szczególnie dużo czułości i właściwego pożywienia. Np. papki czy zagęszczony pokarm z butelki. W pierwszych trzech miesiącach niemowlęta piją łapczywie i połykają przy jedzeniu dużo powietrza. Następstwem tego są regularne, większe lub mniejsze wymioty po posiłkach. Dziecko rozwija się przy tym prawidłowo. Dotyczy to głównie dzieci matek niedoświadczonych i przemęczonych. Te nawykowe wymioty ustępują jeśli podaje się dziecku posiłki częściej, w mniejszych porcjach i w spokojnej atmosferze. Dziecku powinno się odbić po jedzeniu ,a jego tułów pocienień być ułożony nieco wyżej za pomocą podpórki lub poduszki.
6. Problemy ze skórą. Delikatna, miękka skóra dziecka jest szczególnie wrażliwa w porównaniu ze skórą dorosłych jest bardzo cienka. Kwaśny płaszcz ochronny, których chroni skórę przed wieloma czynnikami chorobotwórczymi, rozwija się dopiero z biegiem czasu. Dlatego noworodki i niemowlęta częściej Ciepielą na choroby skóry, pojawiają się plamy i wysypka. Powinniśmy zmienione miejsca natychmiast pokazać lekarzowi, aby wykluczyć niebezpieczne infekcje bakteryjne. Wyprysk dziecięcy są typowymi dla niemowląt chorobami skóry, które wymagają specjalnej terapii. Naczyniak jest też jedną z częstszych chorób skóry u niemowląt. Zaczyna się jako niewielki czerwony punkcik i szybko rośnie aż do postaci obrzmiałego znamienia, które wygląda podobnie do truskawki. Może rozwinąć się w zyciu płodowym albo powstać w pierwszych tygodniach życia i występować na całym ciele. Gęsta sieć naczyń krwionośnych tworzy gąbczastą strukturę. Naczyniaki znikają najczęściej w czasie pierwszych siedmiu lat życia. Jeśli są niekorzystnie usytuowane, szpecą dziecko lub mogą być łatwo zranione, usuwa się je chirurgicznie. W wielu klinikach stosuje się w tym celu terapię laserową. Często występuje także Znamię naczyniowe kapilarne. Jasnoczerwone do czerwonych plamki na środku czoła, skrzydełkach nosa, górnych powiekach, wargach lub karku są często spotykane przy urodzeniu u dzieci rasy białej. Nie trzeba ich leczyć, zwykle samoistnie znikają w pierwszych latach życia. Plama mongolska. Liliowo- niebieskie przebarwienie skóry w okolicy dolnego odcinka pleców występuje najczęściej u dzieci rasy ciemnej i polega na nadmiernej koncentracji pigmentu w wierzchniej warstwie skóry. Plamy mongolskie występują u prawie wszystkich dzieci azjatyckich w Europie w krajach słowiańskich i południowoeuropejskich oraz w okolicach Alp. Plamy mongolskie nie wymagają leczenia i samoistnie znikają przed okresem dojrzewania. Skóra jest bardzo ważnym elementem naszego ciała, i dlatego należy o nią dbać, kiedy zauważymy jakieś niepokojące nowe obiekty należy udać się szybko do lekarza i zastosować się do rad lekarza.
7. Problemy ze skórą, problemy z jądrami. Trądzik noworodków występuje często. Małe punkciki w okolicy policzków i czoła noworodka mogą występować tuż po urodzeniu do czwartego tygodnia życia dziecka. Za obrzmienie gruczołów łojowych są prawdopodobnie odpowiedzialne hormony matki, przenoszone za pośrednictwem łożyska. Znikają one w czasie kilku tygodni, leczenie nie jest konieczne. Nie należy wyciskać krostek, może powstawać stan zapalny. Problemy z jądrami są także częstą chorobą noworodków. Do okresu tuż przed porodem jądra rozwijają się w podbrzuszu przy nerkach. Następnie przesuwają się w dół do moszny, gdzie znajdują się w stanie spoczynku aż do okresu dojrzewania, kiedy to zaczynają znowu rosnąć i wytwarzać nowe plemniki oraz męski hormon płciowym. W tym celu znajdują się w odpowiedniej temperaturze, niższej od temperatury ciała, dlatego jądra umieszczone są w mosznie poza tułowiem. Po porodzie lekarz bada jądra noworodka. Jeśli stwierdzi niezstąpienie jąder, po trzech miesiącach przeprowadzi badanie kontrolne. Gdy jądra nie znajdują się w przeznaczonym dla nich miejscu, dziecko trzeba leczyć hormonalnie lub operacyjnie. Wodniak jądra. Jeśli w mosznie nagromadzi się płyn tkankowy i przez nasieniowody powstaje otwarte połączenie między moszną a jamą brzuszną, mówi się o wodniaku jądra. Około 10 % noworodków płci męskiej przychodzi na świat z wodniakiem jądra. Moszna niemowlęcia jest wówczas z jednej lub po obu stronach, bardzo powiększona. Lekarz stawia diagnozę na podstawie badania specjalistycznego, podczas którego prześwietla się mosznę. Wodniaki jądra nie wymagają zwykle leczenia. Należy podłożyć od spodu pod mosznę złożoną wzdłuż chusteczkę papierową, w poprzek od jednej nóżki do drugiej. W czasie przewijania powinniśmy zwracać szczególną uwagę aby genitalia były ułożone do góry, w kierunku pępka- w ten sposób płyn będzie szybciej wchłonięty. Jeśli ten sposób nie przyniesie żadnych rezultatów, być możę będzie konieczna operacja, aby uniknąć zbyt dużego ucisku na jądra.
8. Dysplazja stawów biodrowych jest wrodzonym nieprawidłowym ustawieniem stawu biodrowego, które występuje często i jest dolegliwością dziedziczną. Częściej dotknięte są nią dziewczynki niż chłopcy. DO dysplazji stawu biodrowego dochodzi, gdy tak zwana panewka, czyli część miednicy, w której znajduje się kulista główka kości udowej, nie jest dostatecznie wykształcona i jest zbyt płaska. Kość nie znajduje wystarczającego oparcia. Jeśli kość udowa całkowicie wyskakuje z panewki stawowej, mówi się o zwichnięciu stawu biodrowego Dysplazja stawu biodrowego jest uleczalna, jeśli rozpozna się ją i leczy odpowiednio wcześnie. Dlatego każdy noworodek powinien być w pierwszych dniach życia zbadany przez pediatrę lub ortopedę- najlepiej za pomocą ultrasonografii. Co może wskazywać na dysplazję stawu biodrowego jeśli występują przy przewijaniu trudności z rozkładaniem nóżek dziecka albo najwyższe fałdki na pupie są na różnej wysokości. Jeśli przeoczy się dysplazję stawu biodrowego lub się jej nie leczy, stawy biodrowe zużyją się zbyt szybko i już w wieku 20 lat może rozwinąć się bolesna choroba zwyrodeniowa Najczęstszymi objawami przy tej chorobie są trudności przy rzucaniu nóżek oraz górne fałdy na różnych wysokościach. Lekarz powinien zbadać nasze dziecko. Przy każdym podejrzeniu wady stawu biodrowego lub skłonności rodzinnej należy udać się do lekarza. Jeśli u noworodka nie wykonano badania w celu wykluczenia dysplazji stawów biodrowych lekarz pediatra powinien zalecić takie badanie najpóźniej w 4-6 tygodnia życia dziecka. Lekarz zazwyczaj przy dysplazji stawu biodrowego zaleci noszenie specjalnej rozpórki. Dzięki niej główka kości udowej będzie utrzymywana w panewce stawowej. Uniknie się nieprawidłowego obciążenia i niewykształcona panewka będzie mogła powoli dojść do normy. Zwichnięcie stawu biodrowego musi być leczone przez ortopedę. Kość udowa zostanie pod narkozą ułożona w panewce stawu biodrowego i unieruchomiona. Dziecko otrzyma gipsowe spodenki, które będą regularnie kontrolowane przez lekarza, a ponieważ dziecko rośnie , często zmieniane.
9. Problemy z pępkiem. Pępek noworodka musi być szczególnie staranie pielęgnowany- może łatwo stać się wrotami zakażenia. Aż do odpadnięcia powinniśmy przemywać pępek 70 % alkoholem i przykrywać go sterylnym gazikiem, który należy zmieniać co najmniej 3 razy dziennie. Nie powinniśmy zawijać kikuta pępowiny w pieluszki, może on się zmoczyć lub pobrudzić resztkami kału. Krwawienie z pępka zdarza się większości noworodków. W pierwszych dwóch tygodniach po odpadnięciu pępka mogą wystąpić niewielkie krwawienia, które zauważymy w formie zakrzepłych strumyczków na pępku lub na pieluszkach. Są one łagodne i nie trzeba ich leczyć. Powinniśmy pielęgnować pępek. Przepuklina pępkowa. Jeśli miejsce przejścia pępowiny przez powłoki brzuszne nie zamknie się szybko i dostatecznie mocno, może dojść do osłabienia pierścienia pępkowego łącznotkankowego, który może rozszerzyć się aż do 3 cm. W okolicy pępka można wtedy wyczuć lukę albo wypukłość, która palcem można wepchnąć do środka. Mała przepuklina pępkowa zwykle zanika samoistnie w pierwszych latach życia. Plastry na pępek czy zawiązywanie pępka nie skutkują. Jeśli przepuklina powiększa się, albo nie zmniejsza , musi być operowana. Ziarniak pępkowy występuje dosyć często u naszych noworodków. Jeśli nie zagojony do końca kikut pępka zaczyna się rozrastać, tworzy się ziarniak pępkowy. Należy się udać natychmiast do lekarza. Wydzielina z pępka. Sączący pępek jest oznaką początku infekcji. Wtedy kiedy zauważymy pierwsze objawy powinniśmy się udać do lekarza. Pierwszym objawem może być na pępku żółtawa wydzielina (ropa). Istnieje niebezpieczeństwo, że do organizmu dziecka dostaną się bakterie i wywołają zakażenie krwi. Lekarz sprawdzi czy istnieje przetoka i zapisze maści zawierające antybiotyk, które zwalczą stan zapalany.
10. Żółtaczka fizjologiczna noworodków. U prawie wszystkich dzieci w drugim lub trzecim dniu życia występuje żółtaczka. Jest to tzw. Żółtaczka fizjologiczna, albowiem zdrowy noworodek przychodzi na świat ze zbyt dużą ilością krwinek czerwonych. Zbędne ciałka czerwone rozpadają się i powstaje bilirubina. Wątroba noworodka nie jest w stanie szybko jej przetworzyć i bilirubina jest odkładana w skórze. Skóra dziecka jest wyraźnie zabarwiona na żółto, natomiast mocz i stolec są barwy prawidłowej. Jeśli żółtaczka fizjologiczna noworodków występuje w czasie 24 godzin po porodzie, jest spowodowana najczęściej reakcją niezgodności między krwią dziecka i matki. Może z niej rozwinąć się ciężka postać żółtaczki, która może spowodować uszkodzenie mózgu dziecka. Zaleca się ostrożność, gdy żółtaczka wystąpi dopiero po 4 dniu życia dziecka; wskazuje to na zakażenie organizmu noworodka, które doprowadziło do choroby. Jeśli skóra dziecka ma żółte zabarwienie przed drugim dniem życia albo jej kolor jest wyjątkowo intensywny lub utrzymuje się dłużej niż trzy dni lekarz powinien zbadać dziecko.  Najczęstsze objawy żółtaczki fizjologicznej to żółte zabarwienie skóry, brak łaknienia i wyraźna senność. Kiedy udamy się do lekarza , lekarz regularnie kontroluje stężenie bilirubiny we krwi. Jeśli jest ono zbyt wysokie zaleci fototerapię. Dziecko jest naświetlane w inkubatorze światłem o określonej długości fali, dzięki czemu łatwiej dochodzimy do przetworzenia bilirubiny i wydalenia jej. Jeśli stężenie bilirubiny pozostaje wysokie mimo fototerapii konieczne jest wymienne przetaczanie krwi. Jeśli żółtaczka trwa u całkowicie poza tym zdrowego dziecka, dłużej niż dziesięć dni, lekarz powinien sprawdzić, czy przyczyną są zaburzenia przemiany materii
11. Pleśniawki– Pleśniawki są wywoływane przez grzyby. Czynnikiem chorobotwórczym jest drożdżak Candida albicans. Grzyb wędruje najczęściej z jelit niemowlęcia na skórę. Candida często zamieszkuje skórę dorosłych ale nie musi powodować oznak choroby. Matka może w czasie karmienia piersią lub zmiany pieluszek przenieść infekcję na dziecko, nawet o tym nie wiedząc. Grzybek rozprzestrzenia się wtedy w ustach dziecka zamieszkuje obszar jelitowo- żołądkowy, a także skórę przy odbytnicy. W jamie ustnej pleśniawki powodują powstawanie białych wysepek na ustach, śluzówce policzków lub języku. Aby rozróżnić pleśniawki od mleka w ustach niemowlęcia, trzeba dać dziecku do wypicia trochę herbatki, wypłucze ona mleko, a nie pleśniawki. Przy ujściu odbytnicy i narządów płciowych występują niewielkie i większe zaczerwienienia, których brzegi lekko się łuszczą i przechodzą w ładnie w małe okrągłe pęcherze. Kiedy udamy się do lekarza, lekarz powinień rozróżnić pleśniawki pieluszkowe od pieluszkowego zapalenia skóry. Lekarz przeważnie zaleci maść lub krople przeciwgrzybiczne, na przykład z nystatyną. Najważniejsza jest częsta zmiana pieluszek najlepiej po każdym oddaniu moczu. Pozwól niemowlęciu w lecie raczkować z gołą pupą. W zimie lampa nagrzewająca nad miejscem do przewijania zapewni odpowiednią temperaturę, tak że nasze dziecko może kilka razy dziennie leżeć bez pieluszek przez około kwadrans.  Jeśli karmimy dziecko butelką, należy zwrócić szczególną uwagę na wyjątkową czystość butelek. Przed każdym karmieniem gotuj je przez około 10 minut. Po rozpoczęciu leczenia przeciwgrzybicznego zastosuj nowe smoczki. Brodawki piersiowe matki muszą być posmarowane środkiem przeciwgrzybicznym w płynie. Zarówno przed jak i po karmieniu piersią dziecka mającego pleśniawki w jamie ustnej. Dzieci cierpiące na pleśniawki nie powinny dostawać soków zawierających cukier i słodyczy. Cukier ułatwia rozwój grzybów.
12. Bolesne ząbkowanie. Już od około 3 miesiąca życia zaczynają się wyrzynać pierwsze żeby. Dziąsła stają się olbrzymie w miejscach, gdzie później pojawiają się zęby najczęściej między 6 a 8 miesiącem życia. Kiedy pojawiają się kły i żeby trzonowe mogą zostać uszkodzone małe naczynka krwionośne co prowadzi do powstawania bolesnych, sinych plam na dziąsłach. Zwykle zęby nie sprawiają szczególnych problemów. Niekiedy może pojawić się stan zapalny. Dzieci raczkujące wkładają wszystko do buzi- obojętnie czy jest to czyste czy brudne.. W ten sposób dziecko poznaje świat. W śluzówce jamy ustnej znajdują się zakończenia nerwowe i dziecko dotyka za ich za pośrednictwem, aby poznać i zrozumieć otoczenie. Okres ząbkowania zbiega się z oralną fazą rozwoju dziecka która trwa od 3 do 24 miesiąca życia. Aby złagodzić ból przy ząbkowaniu i jednocześnie zaspokoić potrzebę żucia, powinniśmy podać dziecku coś do pogryzania. Najlepsze są w tym celu wypełnione płynem gryzaczki, skórki od chleba. Leczenie homeopatyczne przy dolegliwościach ząbkowania 2-3 globulki D 30, które wkładamy co godzinę pod policzki dziecka. Jeśli nasze dziecko płacze z bólu, możemy mu podać czopek Vibrucol. Osiągalne w aptekach nalewki do smarowania kojące ból łatwo znieczulają dziąsła, ale działają bardzo krótko. Godne polecenia to :herbatka z szałwii lub rozcieńczona nalewka szałwiowa- jednak szałwia ma bardzo gorzki smak,
13. Pseudokrup- około 5 % dzieci między 9 miesiącem a 4,5 rokiem życia ma skłonności do kaszlu dławicowego. Wywoływany on jest najczęściej przez infekcję wirusową, ale także prze czynniki zewnętrzne, takie jak wilgotna i zimna pogoda, zanieczyszczenie powietrza i dym papierosowy. U niemowląt i małych dzieci krtań jest jeszcze bardzo wąska i grozi zamknięciem- następstwem jest brak powietrza i szczekający kaszel. U starszych dzieci od 8 do 9 lat krtań jest wystarczająco już szeroka i nie dochodzi do kaszlu dławicowego. Objawy tej choroby są następujące; wieczorem lub w nocy po kilku godzinach snu pojawia się szorstki kaszel z dusznością i głośnym ciągnącym zanoszeniem się. Dziecko budzi się, odczuwa duszność i się boi. Najczęściej na kilka dni przedtem pojawiają się niewielkie objawy przeziębienia. Kiedy będziemy chcieli pomóc dziecku, należy przede wszystkim zachować spokój. Napełnić wannę przy zamkniętym oknie gorącą wodą, najlepiej prysznicem. Kiedy wanna napełniła się, musimy wziąć dziecko na ręce , uspokoić je, zawinąć w koc i wynieść na świeże powietrze, także zimą. Gdy łazienka wypełni się parą wodną, powinniśmy usiąść z dzieckiem w łazience, aby mogło oddychać gorącym powietrzem. Powinniśmy dawać dziecku dużo picia , oraz podawać zalecany przez lekarza czopek. Czopki kortyzonowi należy przechowywać w lodówce na półce na masło, aby były chłodne i przygotowane na wszelki wypadek. Czopki powinniśmy także zabierać ze sobą, kiedy planujemy jakąś dłuższą podróż. Kiedy udamy się z dzieckiem do lekarza, lekarz powinien zbadać dziecko. Należy pamiętać że kiedy duszność nie ustępuje należy natychmiast wezwać lub udać się do lekarza, ponieważ istnieje bardzo duże ryzyko uduszenia się naszego dziecka.
14. Zapalenie zatok obocznych  nosa- do zatok obocznych nosa należą zatoki szczękowe, czołowe, zatoki klinowe i komórki powietrzne zatoki sitowej. Stany zapalne zatok obocznych występują u małych dzieci i młodzieży przede wszystkim łącznie z przeziębieniem wirusowym. Od wieku dziecka, zależy które z zatok obocznych nosa jest zajęta. Stany zapalne zatok szczękowych i komórek sitowych pojawiają się dopiero w wieku przedszkolnym, stan zapalne zatok klinowych występują natomiast najwcześniej w wieku szkolnym. Zatoki czołowe tworzą się wprawdzie od drugiego roku życia, znacznie później zajęte są procesem chorobowym w stanach zapalanych zatok obocznych nosa. Spowodowane przez wirusy nagłe stany zapalne zatok obocznych nosa przebiegają podobnie jak nagły katar wirusowy i trwają od 1 do 2 tygodni. Natomiast bakteryjne stany zapalne zatok obocznych nosa nie wykazują tendencji poprawy i wymagają po ustaleniu rodzaju bakterii podawania antybiotyków. Typowe objawy to wypływ żółtawozielonej wydzieliny z nosa i drażniący kaszel, ponieważ śluz spływa na tylną ściankę gardła. Dzieci kaszlą bardzo często przez kilka minut aż do wystąpienia wymiotów, szczególnie wieczorem w godzinę lub dwie po zaśnięciu i rano tuż przed obudzeniem. Wiele dzieci skarży się na bóle głowy, szczególnie gdy schylają głowę do przodu. Jeśli wydzielina dostanie się do ucha środkowego, może wystąpić zapalenie ucha środkowego. Przy zaniedbanym zapaleniu zatok  obocznych nosa istnieje niebezpieczeństwo przewlekłego stanu zapalnego okostnej albo , jeśli dotyczy to komórek sitowych zapalenia opon mózgowych. Przy podejrzeniu zapalenia zatok obocznych nosa zawsze musimy pójść z dzieckiem do lekarza. Dla postawienia diagnozy niezbędne może okazać się badanie zatok obocznych nosa: ultrasonograficzne lub rentgenowskie. Przy bakteryjnym zapaleniu zatok obocznych nosa koniecznie jest pobranie wymazu w celu określenia bakterii aby lekarz mógł zastosować konkretny, skuteczny antybiotyk.
15. Zapalenie spojówek. Gałka oczna spoczywa w tkance tłuszczowej i łącznej oraz w kostnym oczodole. Stan zapalny spojówek, śluzówki wyścielającej wewnętrzną powierzchnię powiek, może być spowodowany licznymi czynnikami, dymem kurzem jaskrawym światłem słonecznym, wirusami lub bakteriami. Stan zapalany spojówek może być także następstwem alergii lub towarzyszyć innym chorobom np. odrze. Oczy bolą i łzawią, są zaczerwienione i wrażliwe na światło. Z oka może wydostawać się śluzowata lub ropna wydzielina. Jeśli zapalenie spojówek nie ustąpi po 48 godzinach powinniśmy się udać do lekarza. Jeśli zapalenie spojówek zostało wywołane infekcją, lekarz przepisze nam krople do oczu zawierające antybiotyki albo maść do oczu. Jeśli dolegliwości spowodowała obecność ciała obcego, lekarz musi je usunąć. Gdy dziecko cierpi na alergiczne zapalanie spojówek, lekarz powinien przepisać na przykład krople do oczu z kwasem kromoglicynowym. Spróbuje także ustalić przyczynę alergii. Dziecku możemy także pomóc sami. Jeśli nasze dziecko nie pozostaje pod wpływem szkodliwych czynników, takich jak dym, czy jaskrawe światło słoneczne zapalenie spojówek powinno minąć w ciągu kilku dni. Powinniśmy przemywać oczy naszemu dziecku kilka razy dziennie ciepłą wodą, najlepiej przegotowaną. Za każdym razem musimy stosować czysty bawełniany lub lniany gazik. Nigdy nie możemy używać waty, ponieważ pozostawia ona włókna. Zimne okłady też są zalecane. Bóle łagodzi przykrycie opatrunkiem chorego oka. Dziecko powinno pozostać w domu, a przynajmniej w cieniu. Najlepiej, gdy założymy mu okulary przeciwsłoneczne, ale dobrej jakości. Zapalenie spojówek powinniśmy jak najszybciej wyleczyć, aby nie uszkodzić sobie wzroku.`